Kroniek 50 Jaar

Hans Bruinen:

Oprichting.

In 1968 speelden Tom Okker en Fred Hemmes een demonstratiewedstrijd in Vlodrop.
Dit ter gelegenheid van de opening van de nieuwe sporthal (een idee van Har Hendriks van harte gesteund door Frans op het Veld en burgemeester Frans Feij). Het eerste beheerdersechtpaar van de hal en het bijbehorende restaurant waren de Heer en Mevrouw van Zoelen. Hun dochter Marian had al enige tenniservaring opgedaan in hun vroegere woonplaats Hoofddorp. De familie had nog wat tennisuitrusting liggen. 
Geïnspireerd door de demonstratiepartij speelden Marian en Corrie Schönwetter (nu Lamers) na het poetsen wel eens stiekem een partijtje tennis.

Mevrouw van Zoelen vond dat ook in Vlodrop een tennisclub opgericht moest worden.
Tegen Har Hendriks, de beheerder van de hal namens de gemeente, zei ze, je moet in Vlodrop een Tennisclub oprichten. Har had echter zijn handen vol aan de in die tijd zeer succesvolle handbalclub. Alleen begin ik daar niet aan zei Har, dan moet iemand mee de kar trekken. Frans op het Veld, destijds wethouder van de nog zelfstandige Gemeente Vlodrop, nam het initiatief en plaatste een oproep in het parochieblaadje. 

Geïnteresseerden in de tennissport werden voor een eerste bijeenkomst in het restaurant van de sporthal verwacht….
De opkomst was niet groot. De presentielijst telde 6 personen:

Har Hendriks
Riet van der Borgh
Corrie Schönwetter
Marian van Zoelen
Jan Schmitz en 
Frans op het Veld

Te weinig voor het oprichten van een Tennisclub.
De aanhouder wint. Frans op het Veld plaatste nogmaals een oproep in het parochieblaadje en de respons werd groter. Ca 25 mannen en vrouwen hadden interesse en met de trainingen onder leiding van Geert Hamers kon worden gestart.
Volgens het jaarverslag 1969 werd de tennisclub per 1 april 1969 opgericht met als voorlopig bestuur Frans op het Veld, Har Hendriks en Aline Biermans.

In de vergadering van 10 juli 1969 werd dit bestuur aangevuld met Riet van der Borgh en Jo Hendrikx waarbij Frans op het Veld tot voorzitter, Har Hendriks tot secretaris en Alyne Biermans tot secretaresse werden benoemd.
Tot trainer werd benoemd de Heer Wolfgang Steingieser uit Wassenberg, met de prestaties op de baan ging het toen crescendo. Want Wolfgang wist hoe je de wind eronder hield.

Uit de notulen en verslagen lees ik o.a.:

De contributie bedroeg Hfl. 60 per jaar.
Het jaar 1969 werd afgesloten met een nadelig saldo van Hfl. 52,09, de zaalhuur bedroeg 
Hfl. 1.110 en de contributie-ontvangsten Hfl. 1.187,50.
Om op de baan te komen moest je in het bezit zijn van een op naam gestelde baankaart.

In de beginjaren werd alleen in de winter in de hal gespeeld.
Voor het seizoen 1969/1970 was de hal voor TC Vlodrop vanaf 29 september gereserveerd op maandag van 20.00 uur tot 22.00 uur en op vrijdag van 21.00 uur tot 23.00 uur volgens een vast deelnemersschema en elk uur onder leiding van zogenaamde spelleiders. Behalve bestuursleden waren ook G. Ohlenforst en Lei Wolters spelleider. Op zaterdag van 14.00 tot 15.00 kon men vrij tennissen.
Het waren vaak gezellige avonden die doorgingen tot in de kleine uurtjes. Ook werd steevast na de training de kaartsport beoefend (onderdelen kruisjassen en toepen).

Bekende namen op het trainingsschema in die tijd waren naast de eerdergenoemden o.a.:

Mia Jeurissen , Leny Wolters, Hans van Zoelen, Marij Beckers, Corrie Cuijpers , Herman Reijnen, Sjra Schoenmakers, Jan Mulders, Anna Cuijpers, kapelaan Frans Smeets uit Posterholt (altijd bij de laatsten).

Omdat de club niet over buitenbanen beschikte, weken een aantal leden zomers uit naar clubs die dat wel hadden. De meesten speelden zomers in Wassenberg, op de banen van TV Grenzland van Herbert Orgas.
Jacques van der Borgh beheerde daar de kantine en enkele dames speelden zelfs mee in de Duitse competitie tegen deftige Frau Doktors (maar ja sch …. moeten ze allemaal).

In de winter speelden nogal wat Duitsers (ook via handbalcontacten van Mia Jeurissen) in de hal bij TC Vlodrop. Dat waren vaak niet de minst gezelligen (….Oehlke).
Jaarlijks werd er ook een feestavond, met loterij en buffet, in het restaurant van de sporthal georganiseerd.

Gedurende een jaar of vier probeerde men de kas te spekken met het organiseren van in die tijd populaire oriëntatieritten. De organisatie hiervan was in de ervaren handen van Jacques van der Borgh en dienstgeleider (commies) Maessen uit de Grootestraat. Tot wel 75 prijzen, opgehaald bij de middenstand in de Roerstreek had men in enig jaar te verdelen!


Buitenbanen.

De uitloop in de hal was wat aan de krappe kant. De bal op de sporthalvloer gedroeg zich toch anders dan op een gravelbaan. De vereniging streefde naar eigen buitenbanen.
Er werd een handtekeningactie opgezet om de gemeente te overtuigen dat er voldoende draagvlak in het dorp was voor de aanleg van buitenbanen.
Ook om belangenverstrengeling te voorkomen, droeg Frans op het Veld die tevens wethouder van de Gemeente Vlodrop was, de voorzittershamer over aan Lei Wolters.
Aanvankelijk wilde men buitenbanen in de nabijheid van de sporthal aanleggen.
Uiteindelijk kon de Gemeente gunstig een perceel grond aan het Bennebroek kopen van Wiel van der Beek (van Bekker Sjeng).
Vooruitlopend op de opening van de buitenbanen werd een extra ledenwerfactie in het restaurant van de sporthal gestart.
Hans Geurts uit Roermond hield namens de KNLTB een voordracht met film over de tennissport.
De firma Dirkx uit Melick stelde rackets en schoenen ten toon en showde de laatste tennismode.
De gemeente besloot tot aanleg van twee gravelbanen aan het Bennebroek. In het voorjaar 1977 waren de banen klaar.

Hiervan werd gelijk intensief gebruik gemaakt. De ledenwerfactie had gewerkt. 
De zondagmorgen was het topdruk, hele families togen naar het Bennebroek. 
Het aantal leden groeide zodanig dat volgens de KNLTB normen extra banen noodzakelijk werden. 
De gemeente bekeek weer de mogelijkheid om de banen te verplaatsen naar de omgeving van de sporthal. Uiteindelijk ging dit niet door. Blijkbaar waren de middelen beschikbaar om te investeren in de tennissport. Dit was een goed argument om de Gemeente te bewegen twee extra banen aan het Bennebroek aan te leggen. TC Vlodrop nam de aanleg van de baanverlichting voor zijn rekening.

De Keet.

Henk Kolsteren lid en werkzaam bij de Roermondse aannemer Straus van Mierlo wist van een bouwkeet die in Valkenswaard stond. Voor een zacht prijsje mochten we deze keet overnemen met als nieuwe bestemming ons clubhuis. Op zaterdagmorgen in alle vroegte toog een aantal leden onder leiding van Lei Wolters naar Valkenswaard om de keet af te breken en op transport naar Vlodrop te zetten.

Een week later werd de herbouw in Vlodrop gestart.
In de nacht van zaterdag op zondag trok een zware storm over Vlodrop. Hiertegen was de half afgebouwde keet echter nog niet bestand. Zware stormschade. Opnieuw beginnen. 
De piketpalen werden nog steviger geplaatst. Een clubhuis bestaande uit een kantine deel, dames- en herenkleedruimte elk voorzien van een vaste wastafel met koudstromend water en dames- en herentoilet herrees. 

Tijd om een feestje te vieren in ons nieuwe home. Ook die avond waaide het fors. De broekspijpen van de heren stonden bol. Een blaasontsteking lag op de loer.

Bij kaarslicht werd gefeest. Dom Sprenger wist waar de gaten in de stola van Ted Hamers voor dienden.
Vloerbedekking werd een eerste prioriteit. Ook electriciteit ontbrak nog. Tijdens toernooien werd de oplossing gezocht in het lenen van stroom met behulp van een lang verlengsnoer bij onze achterburen.
De dames Cuijpers aan de Bergerweg werd het eerste aansluitpunt. Anna destijds ook een van de eerste leden in de hal was welwillend om ons wat stroom te leveren. Door de lengte van het snoer werd de spanning echter veel te hoog en sprongen de stoppen in huize Cuijpers. Bij een volgende gelegenheid was de meterkast van de familie Croughs het slachtoffer. Begrijpelijk was ook de familie Croughs daarna niet meer bereidheid om ons stroom te lenen. 

Het uitbreidingsplan van Vlodrop Noord maakte het echter ook voor TC Vlodrop mogelijk om aangesloten te worden op het electriciteitsnet.
Met alle voorzieningen ontwikkelde de keet zich in de loop der jaren tot een ongekende bron van gezelligheid van tennisliefhebbers.
Een fritesketel werd aangeschaft in verband met de grote vraag naar frikadellen, ook tosti’s vonden gretig aftrek. Van tennis kun je immers flink honger en dorst krijgen.
Bekend, berucht en geliefd tot in de verre omtrek. Zelfs levende muziek, werd door een deelnemer aan het midzomertoernooi, ondersteund door het vocale geluid van een volle keet, ten gehore gebracht. Maar goed dat in die jaren in de nabijheid van de keet nog geen woningen gebouwd waren.

De dames hadden om de gezelligheid te verhogen zelfs een eigen clubsong bedacht op de melodie van het songfestivallied Ein bisschen Friede ging het van een Löbchen naar een Stöpchen.

Midzomertoernooi.

Vier banen gaf de mogelijkheid een officieel door de KNLTB op de wedstrijdkalender geplaatst toernooi te organiseren.
In juni 1981 ging het eerste Vlodropse Midzomertoernooi van start. Uniek was daarbij de herkansingsmogelijkheid waardoor je altijd tenminste twee wedstrijden kon spelen. Dit bleek een schot in de roos. Reeds spoedig was het aantal deelnemers zo groot dat sprake was van overintekening met als gevolg een run op de brievenbus van Jacques van der Borgh.
Jacques leegde meerdere malen per dag zijn brievenbus om vast te stellen in welke volgorde de inschrijfkaarten binnenkwamen.
Jacques groeide uit tot een fenomeen. Gewapend met pennen in vijf kleuren legde hij minutieus alle stappen in het planningsproces vast. Niets ontging hem. Aan alle wensen van de deelnemers probeerde hij tegemoet te komen. Aanvankelijk was het wedstrijdsecretariaat in een hoek van de keet gevestigd. Bij een volle keet was dit haast niet te doen. Met het hoofd uit het raam probeerde men de telefoongesprekken toch nog verstaanbaar te houden.
In volgende jaren werd een schaftkeet van de gemeente geleend, hierin kon Jacques wat rustiger zijn werk doen. Op de finaledag kreeg hij in de schaftkeet een diner geserveerd bij kaarslicht.

Een unicum was ook dat i.v.m. het grote aantal deelnemers, zelfs een winnaar daarna nog uitgeloot kon worden. Begrijpelijk viel dat niet in goede aarde bij degene die dat trof.

Opvallend was het grote aantal deelnemers uit Herten aan dit toernooi. Of ze op de haring afkwamen? Inmiddels had het toernooi de naam het haringtoernooi gekregen in verband met de grote aantallen Hollandse nieuwe die tijdens het toernooi verorberd werden. Een idee van Sjef Castelijns, deze maakte er een sport van de beste haring tegen de scherpste prijs in te kopen. In de kleine uurtjes zochten de Hertenaren via Lerop de weg terug naar huis. Daar was het soms zo donker dat men in een bietenveld bleef steken. Of waren er andere oorzaken?

Nieuwbouw.

Door het ontbreken van douches ontstond er steeds meer behoefte aan nieuwbouw.
Er werd een bouwcommissie benoemd onder leiding van Alfred Potters en in 1988 werd de keet voor een zacht prijsje verkocht en vervangen door een stenen gebouw. De nieuwbouw kreeg de naam Riesja, genoemd naar Riet van der Borgh en Sjaak Geerlings die jarenlang de drijvende krachten in club waren.

Tiny Schmitz met haar team van de kantinecommissie heeft ervoor gezorgd dat ook in dit nieuwe home de gezelligheid vaak geen tijd kent. Ik denk aan de competitiezaterdagen waar al dan niet samen met de bezoekende teams tot in de kleine uurtjes nagekaart en gedanst werd (met of zonder paal).
Zonder enige twijfel staat de kantine van TC Vlodrop aan de culinaire top in tennisland.
Zelf gemaakte soep, koude buffetten, BBQ’s alles van 3 sterrenkwaliteit.
Ook de toernooigasten van buiten, laten zich de door gastvrije Tiny en haar crew toegestopte hapjes graag smaken.


Invitatietoernooi

In 1992 namen Margriet Hinzen en Xander Peeters het initiatief om een zg invitatietoernooi te organiseren. Vanaf het begin was dit toernooi een groot succes.
Kenmerkend voor dit toernooi was dat jaarlijks een thema werd gekozen. Het hele park werd ingericht naar dit thema.
Zo hadden we als thema o.a.:

Zonnebloemen
Western
Bay watch (3 m3 zand uit Heinsberg)
Ma Flodder ( Xander als gepensioneerde treinconducteur in rolstoel)
Helloween
Oktoberfest
Rock en Roll

Ook nu staat het invitatietoernooi nog steevast op de agenda.

Nachttoernooi.

Jarenlang werd een zogenaamd nachttoernooi georganiseerd.
Een soort nachtopvang met tennis en spelletjes voor de vele nachtbrakers in Vlodrop.
Ja, toen kon dit noch. We lagen immers buiten de bebouwde kom.
Veel pret maar niet meer van deze tijd.


Contacten met zusterverenigingen in Nederland , Duitsland en Meru.

Zoals reeds gememoreerd onderhield TC Vlodrop van oudsher contacten met verenigingen in Duitsland. In de hal hadden we een aantal leden uit Duitsland.
We noemen TV Grenzland, Blau Gold Wassenberg en Blau Weiss Hückelhofen.
Ook menig Völkl racket (“armschonend”) werd bij Paulsen in Wassenberg gekocht.
Bij het bezoek aan een Duitse vereniging moest men zich wel even aanpassen aan de duitse gebruiken, zoals niet met de tennisschoenen de kantine in maar op de slippers. Dat wist niet iedereen. Ik herinner mij een uitwisseling waarbij half Vlodrop op de sokken over de dansvloer schoof omdat men geen slippers bij de hand had (wel een slippertje…)

Binnen de grenzen werkten we samen met de buurverenigingen.
Jarenlang werd succesvol het driedorpentoernooi georganiseerd samen met Posterholt en Montfort. Afwisselend in Posterholt, Montfort of Vlodrop.
Daarnaast waren er regelmatig uitwisselingen met de andere verenigingen in de Roerstreek.
Meer recent zijn de samenwerkingen met Herkenbosch en Posterholt op het terrein van training, competitie, technische en organisatorische zaken en gezamenlijke toernooitjes.

Reeds lange tijd speelden de Duitsers Jacob Jöris (inmiddels overleden) en Rainer Landmesser met het eerste herenteam in de Nederlandse competitie mee.
Al fietsend waren zij ooit in onze, op dat moment feestende, kantine beland. Dat klikte zo goed (Jo Willems en Willy Schmitz) dat ze daarna in Vlodrop competitie zijn gaan spelen.
De laatste jaren is het aantal Duitse deelnemers aan de Nederlandse competitie sterk uitgebreid. Er is zelfs al jaren een volledig Duits mix team met succes actief.
We zien de Duitsers ook terug op de door ons georganiseerde toernooien.
Tevens heeft dit tot contacten en uitwisselingen met TV Haaren en TV Karken geleid.

Ook van de laatste jaren, is het lidmaatschap van een aantal mensen van het meditatiecentrum Meru (Maharashi European Research University)
Bijzonder is dat zij er een eigen telling op na houden. Met de eerste 2 slagenwisselingen kan je geen punten scoren.
Dit heeft weer tot verdere internationalisering geleid want deze leden komen uit vele verschillende landen.

Overigens opereerden we reeds in 1980 internationaal.
In dat jaar waren Akki en Junko Saito uit Japan lid (Sekisui).
Jammer dat zij het jaar daarna weer terug naar huis moesten.
Vanuit Japan stuurden zij ons het volgende bericht:

Bestuur en Vergaderingen.

In de late zeventiger jaren waren de ledenvergaderingen een belevenis op zich.
Deze vergaderingen speelden zich af in een van de vergaderlokalen van de sporthal. 

Een volle zaal met een zwaar rookgordijn. De voorzitter had een echte voorzittershamer en die kwam nogal eens van pas, want er waren nogal wat mondige leden die graag hun mening in de groep wilden gooien. Zware discussies tot in de kleine uurtjes, en bloc aftredende besturen, die ook weer even snel terugkeerden (want een stuurloos schip dat was nu ook weer niet de bedoeling).
Nu zijn de vergaderingen heel wat rustiger.Tegenwoordig is vaste procedure openen en sluiten wegens te weinig opgekomen leden en vervolgens weer openen zodat toch geldige besluiten kunnen worden genomen.

De voorzitters waren achtereenvolgens:

Frans op het Veld, bedachtzaam als een politicus
Lei Wolters, daadkrachtig, zonder Leny nergens
Fred Nijpjes, heren laten we de discussie centraal houden
Guus Janssen, vriendelijk,filosofisch, voorvechter van de nooit gebruikte buiten wc 
Piet Janssen, daar komen we de volgende vergadering op terug
tot heden Jo Goffin, delegeren en coördineren

De Trainers

In veertig jaar zijn heel wat trainers de revue gepasseerd, ik herinner me:

Geert Hamers, heel even in het begin trainer omdat hij al eens eerder een bal geslagen had.

Wolfgang Steingieser. 
Bekende uitspraken: “Arm lang lassen.” ” Nicht den samba tanzen.”
Bij de jeugd werden overtredingen bestraft met een aantal malen ”liegenstutzen”.
Een jeugdteam vroeg Wolfgang om advies met betrekking tot de beste voorbereiding voor een beslissend competitieduel. Niet te zwaar eten, liever wat pap zei Wolfgang. Dit leidde ertoe dat Jack Reijnders voor het eerst van zijn leven pap ging eten.

Corne Beckers, nu Free Time Tennis sport events.

Rene Evers, later een bekend horeca-exploitant in Venlo.

Corrie Schönwetter, jeugdtrainster (in de winter samen met Barb Kleinen)

Custers Venlo met de Nissan Sport
Fred Röhrig, hiervan leerde ik hoe je een arm uit de kom serveert (slice)
Janine Savelkoul, dochter van Jo uit St Odilënberg.
Verder Niels Custers, Rik Peeters, Mara Eikenboom, Rob Hannen, Tariel Mats,
al dan niet in dienst van de Tennis Time Academy (TTA).
Op dit moment wordt de training met veel succes verzorgd door Jo Rießen uit Heinsberg.


Groundsmen

Niet altijd werd die taak goed begrepen. Ik herinner me een groundsman die meer werk maakte van de toewijzing en indeling van het grasveld voor de konijnen dan van het onderhoud van de banen.

Onze eerste groundsman was ons jeugdlid Hans Janssen,
daarna Wullem Berg (ook niet te bang om een lamp in de lichtmasten te vervangen)
Lange tijd was wijlen Jan Schmitz de groudsman, opgevolgd door Jan Smeets.

Jan Schmitz

Inmiddels hebben we de beschikking over een eigen container inclusief tractortje om de wals achter te hangen. De lijnen worden nu met een trilplaat erin geklopt.
Onze huidige groundsman is al jaren tot volle tevredenheid Charles Wolters.

Wijlen Toon Klinkers.

Op zijn damesfiets jarenlang een markant en trouw bezoeker. Een drankje, een handjevol snoepjes (van Lekkerland) voor de kinderen en een jaarlijkse gulle donatie.


Tennis in de winter

De eerste jaren van haar bestaan werd alleen in de sporthal van Vlodrop gespeeld.
Na in gebruikname van de buitenbanen werd in de winter ook nog wel gebruik gemaakt van de hal. Bijvoorbeeld jarenlang een vast groepje leden samen met Vekomapersoneel.
Ook de jeugd kreeg nog trainingen in de hal.
Later ging men meer gebruik maken van tennishallen in de buurt zoals St. Odiliënberg, Dennemarken, in het Duitse Lieck en de tennishal in Swalmen.


De picknickbank.


Een van de eerste investeringen na de keet. Gekocht bij de Gamma. Uitgegroeid tot een begrip. Ook nu na zo’n dertig jaar nog prominent aanwezig op de baan. Voorzien van wat meer schroeven en spijkers om de zaak bij elkaar te houden.
Een plaats van samenscholing om de wedstrijd te volgen, te zonnebaden, of voor een gesprek onder vier ogen, of om samen een pilsje te drinken of plannen te smeden of sterke verhalen te vertellen. Een bank vol herinneringen.

Jeugd.

Na de opening van de buitenbanen stroomde ook de Vlodropse jeugd in grote getalen toe.
Er was zelfs een illegaal jeugdlid. Thuis hadden ze hem niet toegestaan lid te worden maar geen nood de tenniskleding werd in de keet opgeborgen zodat men thuis niets merkte van zijn lidmaatschap. Hoe dat met de vuile was ging, weet ik niet.
Het kennisniveau van de jeugd steeg snel, zelfs zo snel dat een der trainers een partijtje tegen een jeugdlid moest bezuren met een nederlaag.
Aan het materiaal stelde men de hoogste eisen. Mam ik moet een nieuwe racket. Nee, jongen deze heb je nog niet zolang en is volgens mij nog goed. Ik herinner mij een jeugdlid die het verouderingsproces van de racket (met geweld) een handje heeft geholpen. 
Pieuw zei de snaar en sprong kapot (Foei J.).

Al jarenlang vormt het jeugdkamp een hoogtepunt. Inclusief droppings en spoken in het Bennebroek. Wel erg vermoeiend voor de jeugdcommissie.

Het mini maxi toernooi is niet alleen voor de jeugd maar ook voor de senioren een belevenis.
Een prachtige manier om jeugd en senioren samen te brengen.

Door de jaren heen zijn de tennisbanen een geliefd ontmoetingspunt voor de Vlodropse jeugd geworden. 

Van Tennisvereniging naar Gezelligheidsvereniging?

In de loop der jaren hebben de leden zich binnen het verenigingsverband, behalve met tennis van lieverlee ook met andere zaken bezig gehouden.
Wie herinnert zich niet de legendarische dorpsvolleybaltoernooien in de zeventiger jaren. Het gebrek aan techniek werd ruim gecompenseerd door een maximale inzet.
De laatste jaren is daar op initiatief van Yvonne en Mart Janssen en Chris en Mai Cox nog bijgekomen: wandelingen, fietstochten en wijnproeverijen. Alles begeleid door culinaire hoogstandjes.
Leuk, ook voor degenen die i.v.m. leeftijd of lichamelijk gebrek de sport niet meer kunnen beoefenen. Zij kunnen door deze activiteiten toch nog betrokken blijven bij de club.


Bravo.

Ieder lid wordt geacht zijn steentje bij te dragen aan de groei en bloei van de club.
In het bestuur, de commissies enz.
Toch zijn er gelukkig altijd wel personen die een meer dan gemiddelde en langdurige inzet tonen.
In het verleden waren dit Riet van der Borgh en Jacques Geerlings, daaraan danken we de naam van het clubhuis Riesja.
Op het gevaar af iemand tekort te doen zijn dat de laatste jaren Tiny Schmitz als gastvrouw etc en Jos Hoen die zich inmiddels behalve m.b.t. de wedstrijdcommissie tot een manusje van alles heeft ontpopt vooral op technisch gebied.